Ko ne miri aška cvijeće

Sabah stiže, puklo džemre,

obuzelo ono mene.

Sjetim te se i spomenem,

oko duše iz sna prenem.

Ovaj uzdah drobi sjehe,

nosi tugu, r'ječi verem,

novi dan ti poklonjen je,

kažu ptice rasanjene.

Moje srce svanulo,

u njem' sunce granulo,

širim ruke, nebo grlim,

moj Sultane, Tebi žurim.

Dok me grane zovu, mašu,

da napunim srca čašu.

Rosom aška, zorom sašlu,

u beskrajnu bašču našu.

Bulbul mi u jednom dašku

kaže gledaj cv'jetnu čašku.

Ko ne miri aška cv'jeće,

nikad se probudit' neće.

Moje srce svanulo,

u njem sunce granulo,

širim ruke nebo grlim,

moj Sultane, Tebi žurim.